Urszula Jabłońska ostatnią rezydentką Instytutu Kultury Miejskiej w tegorocznej edycji programu Rezydencji Literackich!

Ostatnią Rezydentką w ramach tegorocznej edycji projektu Rezydencji Literackich w Gdańsku jest Urszula Jabłońska - reporterka i autorka książek non-fiction. Laureatka nagrody Grand Press 2012 w kategorii reportaż prasowy, nominowana do międzynarodowej nagrody True Story Award 2019. Stypendystka programu im. Mileny Jesenskiej Instytutu Nauk o Człowieku w Wiedniu 2018 oraz międzynarodowego programu literackiego CELA 2019-2023. Autorka książek reporterskich: Człowiek w przystępnej cenie. Reportaże z Tajlandii (2017) oraz Światy wzniesiemy nowe (2021). Druga książka zdobyła w 2022 roku Nagrodę Magellana. Publikuje teksty w najważniejszych polskich magazynach: “Duży Format”, “Wysokie Obcasy”, „Pismo” czy „Polityka”.



Aktualnie planuję zrobić kolejny krok w moim rozwoju – odejść od klasycznego reportażu i spróbować swoich sił na polu bardziej wielowymiarowej literatury. Od roku pracuję nad książką o roboczym tytule „Przeciwciało”, w której łączę reportaż z elementami eseju. Książka opowiada o tajemniczych z punktu widzenia medycyny chorobach traktowanych jako doświadczenie egzystencjalne i społeczne - tak o planowanej pracy w Gdańsku mówi Urszula Jabłońska.

17 grudnia o godz. 18.00 w Instytucie Kultury Miejskiej odbyła się rozmowa z Urszulą Jabłońską i Izabelą Morską  - „Ciało w kryzysie” – jak choroby odzwierciedlają czas, w którym żyjemy? Prowadziła je Magdalena Kicińska.

Już w latach 20. ubiegłego wieku Virginia Woolf zastanawiała się, dlaczego temat choroby zajmuje tak mało miejsca w światowej literaturze. Od tego czasu sporo napisano o takich chorobach, jak rak czy AIDS, jednak w XXI wieku również inne schorzenia domagają się własnej narracji – choroby autoimmunologiczne, w których organizm atakuje własne tkanki, przewlekła borelioza, której istnienie negują niektórzy lekarze czy „długi Covid”. Ich przyczyny często są niezbadane, przebieg nieprzewidywalny, a leczenie polega na łagodzeniu objawów. Aby żyć z taką chorobą, trzeba wyjść poza sztywne ramy medycyny i zmierzyć się z trudnymi pytaniami. Co tak naprawdę choruje, kiedy chorujemy? Ciało? Psychika? A może dusza? Czy wpływ na rozwój choroby ma polityka, miejsce zamieszkania, rodzaj pracy, przynależność do mniejszości? A przede wszystkim – jak funkcjonować w stanie, który nie wpisuje się ani w medyczny paradygmat zwalczania konkretnych mikrobów, ani w humanistyczną narrację o zwycięstwie czy porażce leczenia?